Esta semana Armando Requeixo convídanos á lectura de dúas novelas recentemente traducidas ao galego: O longo adeus, de Raymond Chandler, e mais Tres días e unha vida, de Pierre Lamaitre.

O longo adeus (Hugin e Munin) de Raymond Chandler publicouse por vez primeira en EE. UU. en 1953 e cos anos acabou por se converter nun clásico indiscutible da novela negra. A presente tradución, obra de Diego Ameixeiras e Alejandro Tobar, recupera esta narración na que o mítico detective Philip Marlowe terá que, primeiro, axudar a fuxir do país ao seu amigo Terry Lennox e, tras aparecer morta a muller deste, tratar de aclarar as sospeitas de asasinato polas que é acusado e, máis tarde, descubrir que aconteceu co propio Lennox, quen acaba desaparecendo e, ao que parece, finalmente suicidándose. Esta liña argumental cruzarase con outra investigación en curso de Marlowe, a quen encargan localizar o escritor, tamén desaparecido, Roger Wade. Todo un nobelo de intrigas e supense que manterá en vilo o lector ata a derradeira páxina.

Tres días e unha vida (Rinoceronte) de Pierre Lemaitre apareceu publicada en francés hai tres anos e agora vese vertida ao galego por Moisés Barcia. O escritor parisiense, un dos mestres actuais da novela policial e negra, ofrece aquí un cativador thriller psicolóxico que nos leva a tres datas concretas da vida do mozo protagonista, Antoine Courtin, quen, de neno, nun tráxico suceso, rematou coa vida doutro pequeno, Rémi Desmedt. Os remorsos que corroen o protagonista, así como a vida oculta das xentes da apracible vila de Beauval constitúen a cerna desta novela que se desenvolve en tres momentos: 1999, 2011 e 2015. Un admirable exercicio literario que nos invita a repensar os conceptos de culpabilidade, medo, engano e hipocrisía dos que vivimos rodeados.

Esta semana Armando Requeixo tráenos dúas propostas narrativas que converxen no seu protagonismo coral e no fortuíto das vidas que se cruzan: as novelas Por puntos, de Manuel Portas, e mais Eternos propietarios, de Jorge Emilio Bóveda.

Por puntos (Galaxia) recrea as existencias de varios personaxes que coinciden, por azar, asistindo todos a un curso para a recuperación do carné de conducir, o que dá razón do título da novela. Descoñecidos entre si, iremos descubrindo que estes seres teñen máis en común do que parece e que os seus temores e ilusións, as súas soidades e procuras de agarimo son ben máis concordantes do que a primeira vista puidese pensarse. Un retrato de vidas cruzadas nas que o amor e o humor teñen moito que dicir e o inesperado agarda sempre á volta de cada páxina.

Eternos propietarios (Do Peirao) é tamén unha novela de protagonismo colectivo, neste caso centrada no vivir cotián dos membros dun bloque de pisos que son convocados a unha reunión de veciños. Cada capítulo desta obra vai presentándonos os inquilinos dun dos inmobles, amosando as súas relacións problemáticas coa veciñanza e revelando as súas ansias e temores, odios e paixóns, esperanzas e frustracións, que fan da comunidade unha auténtica polvoreira de emocións que acabará por estoupar na xuntanza do remate da obra, que conclúe dun xeito ben sorprendente.