A última publicación da Colección de Banda deseñada da Erregueté xunta a creación dramatúrxica de Fernando Epelde coas ilustracións de Manuel Tudela. Unha versión d’A caixa negra, obra que fala dos abusos sexuais a menores e da reconstrución dun pasado traumático a partir da escoita de fitas de casette. Coa pátina e a iconografía do ano 92 e cos referentes daquel ano marcado polos Xogos Olímpicos de Barcelona, a Expo de Sevilla, os crimes de Alcàsser ou o boom inmobiliario que provocaría a burbulla do ladrillo. Motivos todos eles inspiradores, igualmente, da creación intertextual que Fernando Epelde fará tamén no seu novo proxecto musical e de videocreación psicodélico titulado Alcàsser 92.

A versión e o formato desta nova peza de pezas, que fortalece a intriga na descoberta de novos datos daquelas vítimas da pedofilia, susténtase na condensación poética da trama, no uso de imaxes e cores que recrean o ambiente e as tensións dramáticas e nos diversos planos e saltos temporais que nos ofrecen as viñetas. Un novo xeito de achegarnos ao teatro a través do cómic, ou de achegarnos ao cómic a través do teatro.

Durante os últimos anos o circo contemporáneo galego viviu un proceso de innovación, formación e difusión que o foi situando nun lugar destacado e con importantes producións que se poden comparar coas de contextos onde o apoio ás artes circenses está máis consolidado, coma Cataluña, Portugal ou Francia, por poñer exemplos cercanos.

As recentes estreas de Arnoia, Arnoia de Pistacatro, Involución de N+1 ou 4’’ da compañía IO Circo, fálannos da forza e do impulso desta arte escénica no país.

A historia recente e as liñas de apoio á formación (aglutinadas en Pistacatro basicamente ao longo dos seus 10 anos de existencia), o programa de circo no CDG da etapa dirixida por Cristina Domínguez ou as dez edicións da Festa do Circo ou o Circo á Feira na Sala Nasa durante a primeira década deste século, foron o xermolo dos colectivos que hoxe nos presentan estas pezas caracterizadas pola poesía visual, a unidade conceptual ou a combinación de varias artes escénicas con números de circo, na liña do circo posmoderno ou do fenómeno do novo circo internacional. Aquí xa non hai exhibición de feras nin números fragmentados do tradicional circo de carpa, ou non só. Estes espectáculos son o reflexo da capacidade renovadora, absorbente e transformadora dunha arte escénica (ao mellor a que máis) permeable á evolución e a sorpresa.

Hoxe falamos con Roberto Pascual de teatro e patrimonio. No Ano Europeo do Patrimonio Cultural, tamén debemos pór en valor o capital inmaterial do teatro galego, especialmente dos ricos movementos artísticos e sociais que nos anos 70 e 80 provocaron a consolidación do teatro profesional e da rede institucional das artes escénicas no noso país.

Falamos de Cinema Sticado, un colectivo escénico de Cangas, creado en 2012 pola actriz Helena Varela e o enxeñeiro Xosel Díez. Unha compañía que investiga sobre as posibilidades expresivas da mestura de linguaxe audiovisual, teatro de obxectos ou banda deseñada. Unha nova maneira de entender e de facernos aprezar, dende a fronteira, outro tipo de arte escénica posible. Cinema en directo, onde a proxección convive coa exposición do set e de todas as técnicas e artefactos que permiten verlle as tripas e seguir emocionándose coas atmosferas e a maxia do celuloide. Xogo, crítica, misterio, linguaxe figurativa, música creada en directo cos sons duns manipuladores demiurgos.

Tamén repasamos os 35 anos de historia da Revista Galega de Teatro, unha publicación única no mapa cultural galego que documenta, analiza e edita o quefacer teatral en Galicia xunto coa realidade escénica de fóra, y en galego. En 2018 chega ao seu número 95 e ademais de editar e traducir textos dramáticos, a Erregueté segue a ser un espazo de información, debate, crítica  e creación aberto a todas as sensibilidades e maneiras de concibir a arte do teatro, comprometida co tempo presente, co público e coas profesións do teatro.